การปรองดองของยิ่งลักษณ์ได้แต่ปกป้องอำนาจอำมาตย์

โดย ใจ อึ๊งภากรณ์  

สองปีหลังจากที่ทหารฆ่าประชาชนเสื้อแดงที่ผ่านฟ้าและราชประสงค์

 และ 9 เดือนหลังชัยชนะในการเลือกตั้งของพรรคเพื่อไทย

 เราเห็นได้ชัดว่าเพื่อไทย นายกฯยิ่งลักษณ์ และอดีตนายกฯทักษิณ 

ปรองดองกับทหารมือเปื้อนเลือดบนซากศพคนเสื้อแดง 

พร้อมกับหันหลังให้กับนักโทษการเมือง 

ไม่ว่าใครจะแก้ตัวต่างๆ นาๆ ให้รัฐบาล แต่ผมขอยืนยันตรงนี้

ทั้งๆ ที่เสื้อแดงจำนวนมากเลือกรัฐบาลยิ่งลักษณ์ แต่รัฐบาล

ตอบแทนด้วยความกระตือรือร้นในแสดงความเป็นมิตร

กับอาชญากรอย่าง ประยุทธ์ และอนุพงษ์ 

และแทนที่จะนำฆาตกรมาขึ้นศาล มีการเลื่อนขั้นและเอาใจทหารมือเปื้อนเลือดแทน

 นักการเมืองอย่างอภิสิทธิ์และสุเทพก็ลอยนวลเช่นกัน 

แต่ในกรณีหลังมีการเล่นละครในสภาเพื่อสร้างภาพว่าอยู่คนละข้าง 

ในความเป็นจริงทั้งสองพรรคการเมืองนี้ไม่ได้อยู่ข้างประชาชน แต่อยู่ข้างอำมาตย์

การที่รัฐบาลเพื่อไทย นำโดยรัฐมนตรีที่มีภาพอื้อฉาวอย่างเฉลิม หรืออย่างอนุดิษฐ์ 

เน้นการเร่งใช้กฏหมายเผด็จการ 112 มากขึ้นตั้งแต่ชนะการเลือกตั้ง

 อาจเป็นความพยายามของพรรคเพื่อไทยและทักษิณที่จะพิสูจน์ “ความจงรักภักดี” 

แต่ที่สำคัญกว่านั้น เป็นการพิสูจน์ว่าเพื่อไทย ยิ่งลักษณ์ และทักษิณ

พร้อมจะคลานและถ่อมตัวต่อกองทัพ และพร้อมจะให้กองทัพมีอำนาจพิเศษ

นอกรัฐธรรมนูญในการกำหนดสังคมการเมืองไทย 

เพราะกฏหมาย 112 มีความสำคัญที่สุดในการปกป้องทหาร 

เพื่อให้ทหารสามารถอ้างความชอบธรรมจากสถาบันกษัตริย์ในทุกอย่างที่ทหารทำ 

ไม่ว่าจะเป็นการทำรัฐประหาร หรือฆ่าประชาชน

กฏหมายเผด็จการ 112 ถูกใช้ในการทำลายสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก 

และทำลายประชาธิปไตยมานาน 

ทุกวันนี้นักโทษ 112 จำนวนมากติดคุกอยู่ในสภาพย่ำแย่ 

คนอย่างคุณสมยศไม่ได้รับการประกันทั้งๆ ที่ยังไม่มีการตัดสินคดี 

และคนอย่างอ.สุรชัยหรืออากง ถูกกดดันด้วยอายุและสุขภาพ ให้ “สารภาพผิด” 

เพื่อหวังได้รับอภัยโทษในอนาคต แต่รัฐบาลตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธที่จะแก้กฏหมายชั่วอันนี้

นักการเมืองเพื่อไทยอาจอ้าง “ภัยจากรัฐประหาร” 

เพื่อให้ความชอบธรรมกับการปรองดองแบบยอมจำนน 

แต่ในทางปฏิบัตินโยบายการปรองดองของรัฐบาลมีผลในการปกป้องอำนาจทหาร

ที่จะทำรัฐประหารอีกในอนาคต ซึ่งคล้ายๆ กับสถานการณ์ในพม่าทุกวันนี้

นอกจากปัญหา 112 และการไม่ยอมนำฆาตกรมาขึ้นศาลแล้ว

 ยังไม่มีมาตรการอะไรที่มีความหมาย

ในการปล่อยนักโทษการเมืองเสื้อแดงนอกจากการตั้งคุกพิเศษ 

อีกสาเหตุหนึ่งที่รัฐบาลเพื่อไทยไม่ยอมนำทหารและคนอย่างอภิสิทธิ์มาขึ้นศาล

ก็อาจเพราะกลัวว่าอาจจะมีคนที่รักความเป็นธรรม 

เรียกร้องให้นำทักษิณและทหารมาขึ้นศาล

ในฐานะที่ฆ่าประชาชนมือเปล่าที่ตากใบด้วย

ทักษิณคงอยากจะปรองดองแบบจับมือกับอำมาตย์ 

เพื่อหวังกลับประเทศไทยในอนาคตอันใกล้ ในขณะเดียวกัน

มีการยกฟ้อง จักรภพ เพ็ญแข ในคดี 112 ซึ่งอาจเป็นการ “เอาใจ” ทักษิณ

เพราะคุณจักรภพเคยใกล้ชิดกับทักษิณ แต่นั้นไม่ได้พิสูจน์ว่า

คุณจักรภพต้องการปรองดองแบบนี้กับอำมาตย์ เราคงต้องถามเจ้าตัวเอง

การโยนเงินให้ผู้ที่ได้ผลกระทบจากความขัดแย้งทางการเมือง

 ไม่ใช่การปรองดองหรือการเยียวยาที่แท้จริง 

มันเหมือนการโยนเงินให้ครอบครัวคนจนโดยเศรษฐี หลังจากอุบัติเหตุบนท้องถนน 

ชีวิตมนุษย์ โดยเฉพาะชีวิตวีรชนประชาธิปไตย ตั้งค่าเป็นเงินทองไม่ได้

 และยิ่งกว่านั้นเงินนี้มาจากภาษีประชาชนคนจนเอง

 ไม่ได้เป็นการจ่ายค่าชดเชยโดยทหารฆาตกรจากกระเป๋าตนเองแต่อย่างใด 

การโยนเงินให้ครอบครัวพลเรือนที่ถูกทหารฆ่าในภาคใต้

ก็ไม่ได้นำไปสู่การแก้ปัญหาสงครามกลางเมืองในภาคใต้แต่อย่างใดอีกด้วย 

เราจะปล่อยให้พวกนั้นซื้อความสงบด้วยเงินของเราเองแบบนี้หรือ?

แกนนำ นปช. อาจพูดจานามธรรมเรื่องการไม่ทอดทิ้งวีรชนและการช่วยนักโทษ

 และอาจมีการเสนอปฏิรูปรัฐธรรมนูญเล็กๆ น้อยๆ แต่ในรูปธรรมบทบาทหลักของ นปช.

 คือการสลายขบวนการและระงับการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยแท้ 

และไม่มีการรณรงค์ให้แก้หรือยกเลิก 112 โดย นปช. แต่อย่างใด

ในขณะที่เพื่อไทย ทหาร และวัง ปรองดองกันเพื่อรักษาสถานภาพของอำมาตย์ 

และขณะที่คณะกรรมการปรองดองของรัฐสภามีประธานที่เคยทำรัฐประหาร

เพื่อล้มล้างระบบประชาธิปไตย แสงสว่างแห่งความหวังอยู่ที่คณะนิติราษฏร์

ที่ต้องการลบผลพวงรัฐประหาร และอยู่ที่ขบวนการเพื่อปฏิรูป 112 

คนก้าวหน้าทุกคนควรช่วยกันสร้างขบวนการมวลชนเพื่อผลักดันสิ่งเหล่านี้ 

เพราะถ้าเราไม่เคลื่อนไหว 

การปรองดองก็จะเป็นแค่

การปกป้องอำมาตย์บนซากศพวีรชน