นิทานอีสัด วันนี้เสนอตอน สุนัขจิ้งจอกกับฝูงเห็บ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ กลางใจป่าหิมพานต์
เหล่าสรรพสัตว์ต่างอยู่อาศัยพึ่งพากันฉันมิตร มีความสงบสุข
มีการปกครองแบบพ่อปกครองลูก แต่ว่าลูกถกเถียง
หรือใช้เหตุผลกับพ่อไม่ได้นะ พ่อตบกะโหลกเอาตายห่า
แต่เขาว่ากันว่ามีความสงบสุขล้นเหลือก็เชื่อๆเขาไปเหอะ
อย่าไปคิดสงสัยถกเถียงให้รกสมองเลย ก็นี่มันนิทานนี่หว่า


วันหนึ่งพญาวรนุชเจ้าป่าได้เดินลาดตระเวนพร้อมแลบลิ้นสองแฉก
ตรวจการณ์ในราวป่า ก็ไปเจอกับสุนัขจิ้งจอกซึ่งตกหลุมซึ่ง
นายพรานขุดไว้ ขาของมันถูกหินทับ ปีนขึ้นจากหลุมไม่ได้
อาการของเจ้าสุนัขจิ้งจอกแย่มาก
แต่ทว่าที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ มีฝูงเห็บ หมัด เหลือบ
เกาะกินดูดเลือดเจ้าสุนัขจิ้งจอกอยู่เต็มไปหมด
ตัวของมันอ้วนเป่งเพราะเต็มไปด้วยเลือดของสุนัขจิ้งจอก
แหม!!!! มันช่างยั่วยวนใจพญาวรนุชยิ่งนัก

พญาวรนุชเห็นดังนั้นจึงออกปากบอกเจ้าสุนัขจิ้งจอกว่า
ข้าจะจับตัวเห็บ หมัด เหลือบที่เกาะกินเลือดเจ้าออกให้
แต่เจ้าสุนัขจิ้งจอกก็ได้บอกกับพญาวรนุชว่า อย่าเลยท่านพญาวรนุช
เพราะเห็บ หมัด เหลือบ เหล่านี้กินเลือดข้าจนอิ่มแล้ว
มันก็จะไม่รบกวนข้าอีก
แต่ถ้าท่านได้กำจัดเห็บ หมัด เหลือบฝูงนี้ออกไป เหล่าเห็บ หมัด
เหลือบฝูงใหม่ก็จะวนเวียนมากินเลือดข้าไม่รู้จักจบจักสิ้น
หากทว่าท่านพญาวรนุชประสงค์จะช่วยข้าจริงๆ
ก็ช่วยปีนลงมาขยับก้อนหินที่ทับขาของข้าออกเถิด
มิฉะนั้นก็จงปล่อยข้าไว้อย่างนี้ ดังภาษิตจีนที่ว่า ต่อสู้กับศัตรูผู้คุ้นเคย
ย่อมจะดีกว่ามีมิตรข้างกายที่ไม่รู้จัก

พญาวรนุชก็เลียปากแผลบๆ เพราะตัวเห็บที่อ้วนเป่งไปด้วยเลือด
ช่างยั่วใจยิ่งนัก ก็กล่าวต่อสุนัขจิ้งจอกออกไปว่า ข้าปล่อยท่าน
ให้ประสบกับความยากลำบากและทุกข์ทรมาณแบบนี้ไม่ได้หรอก
เราจักช่วยกำจัดตัวเห็บ หมัด เหล่านี้ให้
แต่ข้าจักไม่ช่วยยกก้อนหินที่ทับขาของท่านออกไปหรอกนะ
เพราะหากว่าตัวท่านเป็นอิสระ ตัวท่านผู้มีอุปนิสัยเลินเล่อ
ขาดความระมัดระวังก็จักเดินไปตกหลุมตกบ่อให้เป็นภาระแก่ข้า
ซึงต้องไปช่วยเหลือในภายภาคหน้าอยู่นั่นเอง
เจ้าสุนัขจิ้งจอก เจ้าจงอาศัยอยู่ในหลุมนี้แหละ และข้าจักมอบ
เศษอาหารเลี้ยงดูเจ้าทุกวัน และจะคอยมากำจัดเห็บเหลือบ
ให้เจ้าเป็นประจำ ประดุจดังบิดาผู้เมตตาล้นเหลือเลี้ยงดูบุตร
ผู้เป็นง่อยและปัญญาอ่อนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยทีเดียว
และข้าคิดว่าอย่างนั้นแหละจักเป็นหนทางที่ดีที่สุดของท่าน
เจ้าสุนัขจิ้งจอกเอ๋ย!!!!


ว่าแล้วพญาวรนุชก็ปีนลงหลุมไปกินเห็บ หมัด เหลือบ
ตัวอ้วนปี๋ที่เป่งไปด้วยเลือดของสุนัขจิ้งจอก

เจ้าสุนัขจิ้งจอกก็ได้แต่ซาบซึ้งน้ำตาไหลพรากในความเมตตา
ของพญาวรนุชยิ่งนัก ฮือ ฮือ ฮือ!!!!!


นิทานเรื่องนี้สอนให้คิดว่า ผู้ที่ต้องการสูบกินผลประโยชน์จากตัวท่าน
ย่อมผูกตัวท่านไว้ด้วยบุญคุณและผลประโยชน์
ที่ตัวท่านไม่ได้มีความต้องการอย่างแท้จริง
โดยอ้างถึงความไม่พร้อมของตัวท่านอันกอปรด้วยเหตุผลต่างๆนานา
และจักไม่ยอมปล่อยให้ตัวท่านเติบโตเป็นอิสระอย่างแท้จริง


นิทานทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการ ไม่เกี่ยวข้องกับผู้ใด

การตีความเนื้อหาในนิทานย่อมขึ้นอยู่กับภูมิหลัง ประสบการณ์
และภูมิปัญญาของผู้อ่านแต่ละท่าน

ผู้เขียนนิทานย่อมมิอาจผูกมัดหรือจำกัดความเข้าใจในเนื้อหา
หรือการตีความของผู้อ่านได้แต่ประการใดทั้งสิ้น
ดังนักคิดแนวโป๊ดโมเดิร์นเคยกล่าวไว้ว่า นักเขียนนั้นตายแล้ว

By Khun Achilles Phoenix